بیاکه جام مروت دهیم حوصله را

به سایهٔ کف پا پروریم آبله را

به وادیی که تعلق دلیل کوشش هاست

ز بار دل به زمین خفته گیر قافله را

ز صاحب امل آزادگی چه مکان است

درین بساط گرانخیزی است حامله را

ز انقلاب حوادث بزرگی ایمن نیست

به طبع کوه اثر افزونتر است زلزله را

محبت از من و تو رنگ امیتازگداخت

تری و آب سزاوار نیست فاصله را

به کج ادایی حسن تغافلت نازم

که یاد اوگلهٔ ناز می کندگله را

چوصبح یک دونفس مغتنم شمربیدل

مکن دلیل اقامت چو زاهدان چله را